Bieszczady w deszczu i we mgle

Cześć!

Dziś mam Wam do pokazania coś wyjątkowego i bardzo bliskiego mojemu sercu <3 Mowa oczywiście o fotorelacji z ostatniego wyjazdu w Bieszczady. Uwaga! Będzie to na prawdę długi wpis.

Bieszczady to była miłość od pierwszego wejrzenia.Pierwszy raz pojechałam tam będąc jeszcze w gimnazjum,lecz przez ostatnie lata wszelkie plany wycieczkowe omijały tę część kraju,przez co moja tęsknota do tego cudownego miejsca narastała coraz bardziej.

Tego lata w końcu udało mi się tam wrócić,wprawdzie zaledwie na chwilę,na plener ślubny Ani i Maćka,lecz muszę przyznać,że zakochałam się w tej okolicy jeszcze bardziej i obiecałam sobie,że teraz nie mogę dopuścić do kolejnej tak długiej rozłąki. :)

Poniżej opowiem jeszcze krótko o przebiegu naszej wyprawy,więc nie przedłużając zapraszam do dalszej części wpisu. 

Ustrzyki Górne przywitały nas deszczem i mgłą,z jednej strony nie wróżyło to dobrze naszym fotograficznym planom,a drugiej pocieszałam się tym,że w końcu uda mi się zobaczyć Bieszczady pokryte mgłą.

Chcąc nie tracić czasu i jak najlepiej wykorzystać chwilowe przebłyski słońca udaliśmy się żółtym szlakiem na Połoninę Wetlińską.

Już po chwili wkroczyliśmy do lasu pokrytego mgłą,klimat tego miejsca to było coś wspaniałego.

Dodatkową atrakcją dla moich oczu były te cudne niebieskie dzwonkowate kwiaty,których po drodze spotkałam na prawdę mnóstwo.Ach gdyby mogła tak sobie przy nich posiedzieć spokojnie z godzinę z aparatem... 

Może kiedyś się uda :)

Niespodziewanie spotkaliśmy na naszej drodze tę oto panią,którą do tej pory kojarzyłam jedynie z szkolnych atlasów. Chodzi oczywiście o salamandrę plamistą,która w Polsce objęta jest ochroną.

Po wyjściu z lasu odniosłam wrażenie jakbym przeniosła się w zupełnie inne miejsce. Nagle w twarz zaczął zacinać deszcz i  chłodny wiatr,który wdzierał się dosłownie wszędzie. Totalnie zmienił się też krajobraz przed nami,teraz zamiast lasu przysłoniętego mgłą było już widać jedynie szlak.

Pokonanie odcinka pomiędzy lasem a schroniskiem poszło nam bardzo sprawnie i po chwili mogliśmy cieszyć się już ciepłą herbatką pod dachem wsłuchując się jednocześnie w koncert świszczącego wiatru w Chatce Puchatka. Co ciekawe jak na foto-maniaka przystało, na miejsce dotarłam dobre kilka minut później niż moja ekipa,bo mimo zawieruchy musiałam zrobić jakieś zdjęcia widoczków.

Wracając znów mogłam z zachwytem popatrzeć na tańczące mgły <3

Na koniec,żeby było śmiesznie dodam,że jak tylko wyjechaliśmy z Ustrzyk na niebie pojawił się piękny ciepły zachód słońca,który potem na prawdę przez sporą część drogi zachwycał nas zmieniającymi się kolorami, a kiedy Bieszczady mieliśmy już daleko za sobą na niebie pojawiła się wielka podwójna tęcza! (Niestety nie udało mi się jej zrobić dobrego zdjęcia telefonem).

 W pierwszej chwili pomyślałam,że to pogoda sobie z nas po prostu drwi,ale potem zmieniłam podejście i uważam,że był to miły akcent na pożegnanie :)